“Dat is ruige barok” bromt mijn man als ik de eerste noten van de Sonata Duodecima laat horen. Ik stuitte erop toen ik keek of mijn bedrijf nog steeds de eerste hit was op de zoekopdracht Duodecima. Het bleek een compositie van de zeventiende-eeuwse non Isabella Leonarda (1620-1704). En zo vond ik onverwacht een pareltje.
Isabella regelde dat ze haar energie niet hoefde te verprutsen aan de administratieve lasten die bij haar leidinggevende taak in het klooster hoorde. Zo kon ze doen waarvoor ze geboren was: componeren, muziek maken en muziekles geven. Ze zette haar werk handig in de markt door haar werken niet alleen aan de maagd Maria op te dragen maar ook standaard aan een geldschieter. En ze had lak aan conventies die bepaalden hoe een sonate volgens de moderne opvattingen moest worden opgebouwd. Niks vier delen, ik blijf er gewoon lekker ouderwets net zoveel maken als ik wil.
Hup Isabella!
